Mijn weg begon misschien al tijdens mijn hele jonge jaren, misschien was het wel op het moment dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met ziekte, met het balanceren op een dun koord tussen leven & dood
Het moment dat ik me voor het eerst schuldig voelde en verantwoordelijk, terwijl ik een kind was, een kind van 5 Op de dag dat mijn nichtje ziek werd, werd mijn onbezorgdheid aan diggelen geslagen Misschien was dit de eerste les van de reeks Ik voelde me schuldig, ik zei letterlijk dat haar ziek zijn, mijn schuld was, ik weet niet van waar het kwam maar ik nam het op mij Misschien wou ik haar genezen, het verdriet van anderen dragen, ik zou dat steeds opnieuw proberen, tot ik vandaag besef dat ik enkel mezelf kan dragen Ik zag het verdriet om me heen, de rauwheid, de pijn & ik kon enkel toekijken, terwijl ik zoveel wou en niet kon, behalve me schuldig voelen, me verantwoordelijk voelen Het leven kabbelde verder, de onrust bleef Ziekte, de nauwe grens tussen leven & dood is misschien wel de rode draad in mijn leven Oma & opa gingen scheiden (toen ik 7 jaar was) Oma was de vrouw waar ik dagelijks bij was, ze zorgde voor me als mama & papa gingen werken We gingen samen op reis We beleefden avonturen & maakten herinneringen Oma bleef enkele jaren alleen MIJN oma Toen kwam er een nieuwe man in haar leven, ik kon dit moeilijk aanvaarden MIJN oma moest ik voortaan delen Ik probeerde het te aanvaarden, maar het was niet eenvoudig & het moment dat ik er min of meer vrede mee had, werd oma haar vriend ziek, een nieuwe strijd, kanker kwam opnieuw langs Ik zorgde mee, hielp verzorgen, verdriet proberen dragen Enkele jaren later werd ons viergeslacht en driegeslacht, de oudste vrouw in mijn leven was niet meer Ik was er als eerste bij, daar op spoed, om het nieuws te dragen & verspreiden Ik was 15 jaar Ik probeerde opnieuw verdriet te (ver)dragen Ik was kind, ik was jong, (jong)volwassen terwijl het niet voelde zoals ik rond me heen op die leeftijd zag Die onbezorgdheid had ik al lang niet meer Ik voelde me al altijd anders, niet dat “normale”, onbezorgd, gelukkig kind De wereld kwam ook zo hard bij me binnen Het voelen van alles om me heen Ik vroeg me af, voel ik dit alles nu écht helemaal alleen ? Ik leek anders, die vreemde eend Ik leerde mezelf te verstoppen, bouwde een schild op rond me heen Lachen & spotten met, was er om mezelf te beschermen Maar toch, toch was ik mezelf niet, mezelf kwijt Ik was ook onzeker, leek niks, zelf mezelf niet te vertrouwen Ik was een klein bang meisje, in een steeds groter wordend lichaam & voelde me totaal onbegrepen Ook de mensen om me heen, ze leken in een andere wereld te leven Ik voelde het zo erg, dat harde, rauwe leven & naast het voelen, werd het er ook door anderen ingewreven Ik werd gepest omdat ik anders was, dus ging ik nog meer geloven, dat ik nooit hier in deze wereld zou passen Ik ging op een bepaald moment, op de vlucht, van mezelf en alles om me heen, zelfs een andere school om ze niet meer onder ogen te hoeven komen Keuzes gebaseerd om mezelf veiligheid te bieden, misschien was het wel een vals gevoel van veiligheid Misschien deed ik altijd alsof, leefde ik een leven om erbij te horen, ver weg van mezelf, mezelf aan het verloochenen 19 jaar was ik Mijn neef, kanker, jong veel te jong Vocht als een leeuw Helpen zorgen, helpen dragen van een immens groot verdriet, ook al voelde ik een afstand ontstaan Een muur om me heen die me zou beschermen, zo dacht ik We waren erbij, 3 dagen, 2 nachten, waken, beschermen, troosten & hopen Het geschreeuw van een vader aanhoren, een vader dat zijn kind verloor Ik zal het nooit vergeten, ik voel het nog in elke vezel van mijn lijf Ik probeerde opnieuw het verdriet te (ver)dragen De muur om me heen werd steeds hoger, dikker, sterker niemand kon er doorheen komen Ik denk zelfs dat ikzelf ergens tussen alle lagen en cement verdween Ik was iemand geworden die ik niet meer kende Geen vreugde meer Geen gevoel Enkele weken later, onze wereld overhoop Mijn nonkel, mijn steun en toeverlaat, mijn eerlijk klankbord die besloot de strijd zelf te staken, kanker verwoeste, hij besliste over het eind Daar zaten we te klinken op het leven & tegelijkertijd de dood Ik probeerde te dragen, verdragen Werd zelf steeds meer uitgedoofd, verdoofd Ik vluchtte weg in studeren Mezelf verdoven, langzaam uitdoven Doel overleven Het laatste jaar studeren, pepe die ons verliet Ik studeerde af als verpleegkundige en ging werken Mezelf voorbijlopen, vluchten Anderen helpen, verzorgen Terwijl ik mezelf, achterliet Tot er een eigen plaats kwam, een plek waar ik voor het eerst echt thuis kon komen Een plaats met plaats voor mijn eigen verdriet Ik hoefde het niet langer weg te stoppen, om dat van anderen te dragen Hier mocht het er allemaal zijn Alle lades van de kast verdriet vlogen eruit, ze knalden uit elkaar op de grond Ik kon enkel toelaten, wat het verdriet met me deed Het voelde als glijden van een berg, waarvan je het dal niet kon zien. Ik rolde naar beneden, me afvragend hoe diep ik nog zou vallen Er kwam geen eind aan de berg, hij ging over in een put, een diep zwart gat Tot ik weg ging uit de omgeving, alles even achterliet Naar een berg in Italie, verlaten, omringd door de natuur Het voelde alsof ik mijn verdriet daar achterliet Terwijl achteraf gezien, ik de lades terug de kast induwde & stevig op slot had gedraaid, alles terug veilig opgeborgen, zelf opnieuw op de vlucht, voor mezelf, voor mijn verdriet Toen kwam er geheel onverwachts zo’n groot geluk ik mijn leven Ik kwam op een nieuwe achtbaan die ontspoord leek te zijn Er groeide een kleintje in mij, een droom voorspelde het mij, de droom was zo intens dat ik niet wist wat ik beleefde echt was of niet Ik ging op mijn gevoel vertrouwen & dat gevoel werd bevestigd Misschien was dit onbewust mijn eerste bewustere ervaring met het één worden met mezelf, mijn gevoel & mijn lichaam Met veel onzekerheden was 1 ding heel zeker, dit kleintje die groeide in mij, zou ik met alles in mij beschermen & dat deed ik ook, de eerste 20 weken vocht ik voor mijn kleintje, de leeuwin in mij werd wakker, niet wetende dat zij bestond Ik beschermde, zorgde & maakte me zorgen, ik was fier & triest tegelijk, zeker & onzeker Na 20 weken kwam de papa terug in ons leven, misschien wel halsoverkop, vertrouwde ik erop & haalde ik alles uit de tijd van samen-zijn Ik wou niet langer alleen, ik wou het kunnen delen Een ander hand die het leven wou voelen Misschien heb ik mijn veilig nest te vroeg verlaten om een leven te gaan delen Ik deed wat ik voelde, ook al vraag ik mij nu soms af waarom ik niet langer in mijn eigen veilig nest ben gebleven Toen hij werd geboren, onze zoon, was ik dacht & nacht aan zijn zij, hij had me nodig, ik beschermde, zorgde, verzorgde, ik bewaakte & brulde Geluk was zo fragiel, ik wou het zo hard beschermen, misschien ging ik mezelf wel afschermen Ik deed niets zonder hem, hij niet zonder mij, samen waren we één, altijd samen, nooit alleen Elke dag een beetje meer zekerheid over ons bestaan, over wij als gezin Toen mijn buik opnieuw ging groeien, groeide ook mijn angst, zou ik terug verlaten worden? De angst zat diep in mij, angst om te verliezen, om achter te blijven, angst om gelukkig te durven zijn Durfde ik het wel, gelukkig zijn, kon ik het wel, vertrouwen Misschien waren het wel zij, ons kindjes, die mij opnieuw leerden wat leven was Die mij leren om te vertrouwen, om te durven springen, om te genieten, te lachen Ik kon het niet meer voluit, leven, ik overleefde, sleepte mezelf verder met een rugzak vol pijn & verdriet Tot zij me de kracht gaf, om te durven doen wat ik voel Om te proberen, te creëren Zij gaf mij de kracht om mezelf stapje per stapje te (her)ontdekken Om naar mijn rugzak te durven kijken, ik ging samen op pad, een nieuwe weg in Langzaam zag ik opnieuw de schoonheid onderweg, het geluk in kleine dingen Ik durf steeds meer te vertrouwen, te leven vanuit liefde, niet meer in de ban van angst Het voelt alsof de golven van verdriet zachter worden, me niet meer overspoelen Misschien moest ik de lessen blijven leren, om nu te beseffen dat ik altijd wou zorgen voor, verzorgen, dragen van verdriet, van anderen Ik heb nooit geleerd te zorgen voor mezelf, ik vond mezelf niet belangrijk genoeg, vond dat ik het niet waard was, cijferde mezelf altijd weg De kindjes leerden me dat zorgen voor mezelf belangrijk was, om goed te kunnen zorgen voor hen Mijn lichaam leerde me dat zorgen voor mezelf belangrijk was, luisteren naar de fluisteringen van mijn lichaam Als ik niet voor mezelf zou zorgen, wie zou het dan voor me doen Dan besef heb ik nu Ik ben geen slachtoffer meer van wat is gebeurd, niet langer gebukt onder pijn & verdriet Langzaam durf ik opnieuw te leven, het leven voluit te beleven Ik durf opnieuw te dromen & hopen Ik durf langzaam mijn hand te openen om het leven te laten stromen Voor mezelf, voor hen Dat zij mijn spiegels mogen zijn & ik hun rots
0 Comments
|